- Można tak powiedzieć - odparła sięgając po kieliszek z wodą. Zakładam, że jakiś tam stał, jak to w takich restauracjach.
- A ty? - jeszcze się dowie, że po prostu facet jest żywą reklamą drogich garniturów i zarabia mniej niż nauczycielka baletu... Chociaż. Zabrał ją do takiej restauracji. Ona ze swojej dawnej pensji byłaby w stanie co najwyżej zamówić tu szklaneczkę wody. Kranówki.

Uśmiechnęła się.
- Nie - odparła - Byłam jakiś czas z jednym dupkiem, ale zostawił mnie dla jakiejś siksy... - złożyła usta w dzióbek. Nie zapytała go o to samo, bo tak naprawdę mało ją interesowało, czy z kimś jest. Najważniejsze, by miał pieniądze.

Ooo... Zraniony. Tacy to łatwe cele. Ale miała szczęście.
- Cieszę się, że ktoś mnie rozumie - wyciągnęła w jego kierunku dłoń kładąc ją na stoliku.

Przymrużyła nieco oczy spoglądając na niego zalotnie.
- A ja ciebie... - szepnęła, a na jej twarzy pojawił się wszystko-mówiący-uśmieszek.

Pieprzony kelner!
- O tak... - przytaknęła mu na wspomnienie o zupie - Gdzie mieszkam? - uśmiechnęła się - To tu, to tam - nie skłamała - Często się przeprowadzam - dodała prawie natychmiast - Właśnie teraz jestem w trakcie szukania mieszkania - westchnęła - Paul, mój były, zajął nasze wspólne mieszkanie - tu już mijała się z prawdą - Możesz sobie wyobrazić jakie to deprymujące, gdy wstajesz rano, idziesz do łazienki, a tam pod prysznicem twój były z nową laską...

- Nie, nie chciałabym ci robić kłopotu - uśmiechnęła się/
Oczywiście, że chciała. Od samego początku.

- Naprawdę, myślę, że dam sobie radę z tą całą Emily - wypowiadając imię nieistniejącej dziewczyny nieistniejącego byłego chłopaka skrzywiła się lekko.

- Byłbyś na tyle miły... - hm... fajnie byłoby mieć mieszkanko, ale za co ona je utrzyma?
- Ale to za dużo... My się prawie w ogóle nie znamy - uśmiechnęła się do niego lekko.